De 2 weken gastro-enterologie zitten er alweer op!

Hallo lieve mensen!

Mijn 2 weken op de gastro-enterologie afdeling zitten er helaas op: wat een aardige en enthousiaste doktoren en zusters (sjuksköterska in het Zweeds) heb ik hier ontmoet!

De volgende 2 weken zal ik door gaan brengen op de Allva: een afdeling waar met name oudere mensen komen te liggen, omdat deze afdeling gespecialiseerd is wanneer mensen meerdere ziektebeelden tegelijk vertonen (dementie, diabetes/suikerziekte, enz.). Ze zeggen dat het heel interessant is, dus ik ben benieuwd! Maandagmorgen moet ik me om 8.00uur melden en zal ik mijn nieuwe begeleider voor deze 2 weken ontmoeten: Jan Bergman. Spannend dus!

Maandag ontmoet ik op de afdeling een co-assistent uit Linköping: Wasim. Hij is heel aardig: hij probeert zo veel mogelijk te vertalen, en hij helpt me met de uitspraak van Zweedse woorden, zoals sjuksköterska. Wie dat woord verzonnen heeft…

Dinsdag vertelt Wasim me dat je als student gratis kunt sporten in het ziekenhuis: ik zeg ideaal! Samen met hem regel ik dat onze kaarten opgewaardeerd worden, zodat we van deze mogelijkheid gebruik kunnen maken. Daarna stap ik op mijn fietsje en fiets ik naar Karslund: een ander mooi natuurgebied in Örebro. Het is nogal een heel gevecht om aan te komen: de kaart die ik heb is alles behalve ideaal (geen straatnamen en niet alle straten zijn getekend…), het stormt, en het staat op het punt om te gaan regenen. Als je je afvraagt ‘Waarom ga je dan ook niet naar huis en doe je dit een andere dag…’, dan geef ik je groot gelijk. Het leek me echter lekker om tijdens een storm (maar zonder regen) door de natuurlijk te lopen; lekker de wind in je gezicht en door je haren. Dus ik zet door en kom er uiteindelijk.

Ik loop de route langs de oude gebouwen en geniet van de wind die me bijna omver blaast. Echt heerlijk is het! Ook kom ik langs een oud (o.a. verf-)winkeltje, waar ik een kijkje neem(zie foto!). Na zo’n anderhalf uur stap ik op de fiets en fiets (nu met de wind in de rug) naar huis!

Oh en woensdag was GEWELDIG! Ik ben namelijk samen met Wasim, nadat we een uurtje gefitnesst hadden (waar ik nu nog spierpijn van heb!), gaan kajakken hier in Örebro. Normaal doen ze dat niet, maar hij wilt voor ons wel een uitzondering maken: Jahoeee! Hij gaat samen met nog 2 vrouwen met ons mee: verdwalen zullen we dus niet!

Als ik eenmaal in de kajak geklauterd ben, vraag ik me al waarom ik dit ook al weer zo graag wilde. De laatste keer dat ik dit namelijk gedaan heb (Tessa T, weet je het nog), was in de Maasplassen, en om het zacht uit te drukken was ik er niet al te goed in (mijn boot kon écht niet recht vooruit…). En om het nog wat lastiger te maken, hebben ze hier een kajak bedacht waarmee je kan sturen: duw je met je linker voet op een pedaaltje dan ga je naar links en vice versa. Dit kán gewoon niet goed gaan…

De eerste hindernis gaat goed, maar dan vaar ik recht op een ‘geparkeerde’ boot af, ik zoek een rem… ik roep: ‘Ojee!’… shit shit waar zit die verdomde rem toch, waarom heb ik niet gevraagd hoe je in godsnaam moet remmen… ik zeg nog gauw: ‘sorry bootje’ en dan… POEF! Het voordeel is dat ik nu stilsta, maar helaas moet ik nu weer bij de groep zien te komen. Maar ja, hoe zet je een boot in zijn achteruit. Het duurt even, maar uiteindelijk peddel ik in zijn achteruit, draai, en vaar weer naar de groep toe. ‘Zo nu voor de rest geen fratsen meer’, zeg ik tegen mezelf!

We varen door het natuurreservaat in Örebro totdat we op het meer uitkomen. Oh, wat is dit mooi! Je ziet eilandjes en keien in het water, maar je ziet ook vogels die van hier naar daar vliegen, vogels die zich wassen of die een mooi liedje voor ons zingen. Dit is echt geweldig!

Grappig was wel toen Wasim aan het peddelen was maar ineens niet meer vooruit kwam. Hij ging harder en harder peddelen: zonder resultaat. Dit ziet er echt hilarisch uit, maar ik was stiekem blij dat het dit keer eens iemand anders gebeurde! Lichtelijk in paniek roept hij naar me dat hij op een steen zit, en vraagt wat hij moet doen (Tjah, handig als je dat met een Tessa bent die welgeteld voor de tweede keer in haar leven in een kajak zit…). Uiteindelijk komt hij met de hulp van Math (de meneer die met ons mee is) van de steen af, en dat zonder in het water te vallen! Gelukkig, dat is ook weer opgelost! Ondertussen drijf ik op dezelfde steen af, maar gelukkig weet ik nu hoe ik moet remmen, en kom ik er zonder kleerscheuren vanaf!

We varen verder om, als we eenmaal het vaste land hebben bereikt, een fyka (koffiepauze) te houden. Het is hier zo heerlijk! De zon gaat ondertussen onder, wat het nog een extra mooi en speciaal maakt! Mmm!

We dragen de kajakken naar een andere plek, zodat we een andere route terug kunnen varen. Als we eenmaal bij het beginpunt aankomen is het al 20.00 uur (we waren rond 18.00 vertrokken). We maken de kajakken schoon en bedanken de mensen voor de geslaagde tocht! Dit was echt iets om nooit te vergeten!

Donderdag en vrijdag (vandaag) heb ik niet veel bijzonders gedaan. Vandaag ga ik bedenken wat ik morgen ga doen (het wordt namelijk erg mooi weer), en huiswerk maken (tjah, dat moet helaas ook gebeuren!).


En last but not least: mijn vriendinnetje uit Nederland (Wendy) is op komst! Eindelijk wat gezelschap! Yes yes yes! Zij zal zondag aankomen en om hier dan ook een 10 weken durend coschap volgen: chirurgie.

Veel liefs en tot 14 november!!
Tessa