Kennyyyyyyy!! <3

Hallo lieve vriendjes en vriendinnetjes!

Na 8 weken wachten was het vrijdagavond dan eindelijk zo ver: Kenny was onderweg naar Norrköping!!! Nogal zenuwachtig, ja echt zenuwachtig alsof het een eerste date is, loop ik om 00.15u mijn/ons hotelkamertje om Kenny om 0.50 uur op te kunnen halen op het station; te laat komen is natuurlijk not done! Ik ga op een bankje zitten, kijk op mijn horloge en zie dat ik nog 20 minuutjes moet wachten. Ik speel een spelletje op mijn telefoon in de hoop dat de tijd snel voorbij zou gaan…

En dan zie ik eindelijk een bus die mijn kant op komt rijden: SPANNEND. Zoals je wel begrijpt was ik nog steeds op van de zenuwen en klopte mijn hart in mijn keel. Als de bus stopt en ik Kenny naar me zie zwaaien, wordt dit gevoel alleen maar heviger, maar eenmaal een dikke knuffel verder kan mijn geluk niet meer op: wat is het toch een schatje! Eindelijk loop ik dan na 8 weken gemis hand in hand met mijn mupke naar het hostel: heerlijk gewoon!

De volgende morgen lopen we nog even door Norrköping, om vervolgens om 12.30u naar Örebro te vertrekken. Na een lange treinreis (2,5 uur), met vooral veel wachten op de volgende trein (2 keer overstappen), laat ik Kenny mijn kamer en de rest van het huis zien. Kenny, nieuwsgierig als altijd, wil natuurlijk ook even de stad verkennen, dus dat doen we dan ook met veel plezier. We kopen nog wel lekkere dingetjes in de supermarkt om zo thuis zalm met aardappel anders en erwtjes te maken. Vervolgens heb ik hem vol trots ook voorgesteld aan de andere studenten in het huis. Daarna hebben we nog een filmpje gekeken. Of ja, ik dan: Kenny viel naast me in slaap…

Zondag zijn we gaan uit-ontbijten met Wendy en Nilan: lekker broodjes met allerlei beleg, hüttenkäse, fruityoghurt, meloen, musley, jus d’orange, appelsap, melk, koffie en allerlei soorten thee. Jam jam!
Aangezien ik Kenny had beloofd te gaan zwemmen in het Gustavsbadet, doen we dit vandaag, omdat dit de enige dag is dat we nog samen vrij hebben. Kenny (en ik ook wel hoor) geniet er met volle teugen van. Ik vond vooral het gedeelte dat ik Kenny in het wedstrijdbad duwde en een andere jongen me goedkeurend (vanwege deze actie hoor!!) aankeek, erg leuk!
’s Avonds eten we bij in een ander studentenhuis bij een Duitse geneeskunde student en dat was echt super lekker: pennes met spinazie, peer en gorgonzola. Hoewel het vegetarisch was, vond zelf Kenny het lekker. Zeker een aanrader dus!

Maandag moet ik helaas weer naar het ‘werk’, waar ik mijn nieuwe begeleider in de vergadering van 8.00uur zou moeten ontmoeten. Maar zoals je waarschijnlijk al voelt aankomen, is deze man niet aanwezig, evenals de andere contactpersoon die ik op deze nieuwe afdeling, cardiologie (hartafdeling). Gelukkig is de Duitse student die tevens mijn huisgenootje is, zo vriendelijk om samen met mij een oplossing hiervoor te zoeken. Als we naar deze man vragen blijkt dat deze altijd te laat is (gewoon omdat hij geen ochtendmens is…), en dat ik maar tot 9.00 uur moet wachten. Normaal zou ik dit al niet leuk vinden, maar al helemaal niet al je vriendje na 8 weken nog in je bed ligt…

Om 9.00 uur komt er dan inderdaad een man de kamer binnenlopen, die nadat ie iets in het Zweeds brabbelt, de kamer verlaat en vervolgens iedereen hem volgt. Hmm, ik besluit de meute te volgen en plaats te nemen in een andere ruimte waar de patiënten in rap tempo in het Zweeds besproken worden. Na 5 minuten merkt hij op dat ik er ook ben, waarop hij zich voorstelt en tot mijn grote verbazing de bespreking in het Engels voorzet. Super aardig, maar nu voel ik me nog stommer aangezien ik er nog steeds geen touw aan kan vastknopen: hij springt van de hak op de tak, gebruikt moeilijke Engelse woorden waar ik nog nooit van gehoord heb (of zal het Swinglish zijn?!) en gebruikt de namen van de medicijnen in plaats van de groep waar ze in thuishoren (en verwacht dat dan ik weet of het selectieve of non-selectieve -blokkers zijn…). Tijdens de visite (het spreken met de patiënten) vallen me al helemaal de schoenen uit, aangezien hij alles wat ik geleerd heb over patiëntencontacten aan zijn laars lapt. Zo heeft hij bij een patiënt deur nog niet helemaal open als hij als openingszin zegt dat zij vandaag een pacemaker krijgt en dat ze tegen die tijd wel opgehaald wordt. Daarna draait hij zich even snel als dat hij binnengekomen is, om en gaat snel de kamer uit, om zo vooral geen vragen te hoeven beantwoorden. Aangezien ik daar ook niet toe ik staat ben vanwege het taalbarrière, kijk ik vol medelijden naar de patiënt, en verlaat dan ook de kamer.
Vastbesloten niet te liegen, pak ik na de ronde al mijn moed bij elkaar en vraag hem of ik vanmiddag naar huis mag gaan, omdat mijn vriendje daar op mij wacht. Gelukkig stemt hij hiermee in, waarvoor ik hem erg dankbaar ben!
Eenmaal thuis ga ik met Kenny naar het natuurgebied omdat ik de fiets van Wendy mag lenen! Ook Kenny vind het super mooi. Ondertussen hebben we ook genoeg tijd om bij te praten, dus daar maken we dan ook gebruik van. Eenmaal thuis heeft Wendy wraps gemaakt: jam jam! Daarna kijken we weer een filmpje om daarna heerlijk in slaap te vallen.

Dinsdag en woensdag ziet de ochtendronde er hetzelfde uit: geen begeleider bij de meeting om 8.00 uur, van 8.30-9.00 uur wachten dat hij op komt dagen, van 9.00-11.00 uur de patiënten bespreken en visite lopen (waarbij mijn mond vaak open valt...) . ’s Middags is er tijd om naar interventies te kijken als echo van het hart, PCI (stent plaatsing in kransslagader/dotteren), defibrillatie om atriumfibrilleren te resetten, en waarschijnlijk nog wel veel meer. Hier zal ik de komende weken dan ook zo veel mogelijk gebruik van maken. Vandaag heb ik bijvoorbeeld een echo van een hart gezien, waarbij ik (nadat de arts alle informatie had verzameld en deze alleen nog uit moest typen) zelf mocht proberen een echo van het hart te maken, met toestemming van de patiënt natuurlijk! Super vet! Daarna heb ik ook nog de PCI gezien waarbij 2 anderen artsen erbij geroepen werden, omdat het nogal ingewikkeld was. De arts die deze operatie deed, was trouwens heel erg aardig: hij liet me met m’n neus overal boven op staan, legde precies uit wat hij deed en hij beantwoordde al mijn vragen. Super interessant dus!


Vanmorgen (woensdagmorgen) heb ik Kenny op de bus nar Stockholm gezet, waar hij vervolgens een andere bus naar Skavska zal nemen. Van een goede bron heb ik vernomen dat dit allemaal goed verlopen is en dat hij nu waarschijnlijk, hoe kan het ook anders, aan het voetballen is! Hihi!

Oh en nu vergeet ik bijna iets super vets te vertellen: Tessa heeft een beenmergpunctie genomen (wel onder begeleiding van een arts natuurlijk)!!! Ik mocht de verdoving zetten, waarna de arts de punctienaald in het bot duwde. Daarna mocht ik de naald verder in het bot duwen/boren. Tot slot mocht ik ook het beenmerg opzuigen, maar dit vond ik toch een beetje veel van het goede, dus dit liet ik aan de arts over. Whaaa, zo vet!

Hopelijk kan ik jullie aan het einde van de deze week nog meer stoere verhalen vertellen!

Tessa