The adventures at and around the Backwaters!

Hallo lieve mensen!

Allereerst wil ik jullie bedanken voor de reacties allemaal. Echt super leuk om te zien dat jullie zo geïnteresseerd zijn in wat ik hier in Manipal allemaal beleef! Dat doet een mens goed. Nu is dit verhaaltje wat aan de lange kant, dus voel je niet verplicht om het allemaal te lezen! Kijk maar welk gedeelte je leuk lijkt (zie de vragen)!

Ik heb er zo naar uit gekeken om jullie te laten delen in het avontuur wat ik dit weekend heb meegemaakt! Ik kan zelf nauwelijks geloven dat het echt gebeurt is, en dat ik niet onderdeel van een film uitmaakte. Of wacht misschien zat ik toch wel in een film…
Maar eerst nog even wat weetjes:
- Indische werkweek: maandag tot EN MET zaterdag --> alleen zondag dus weekend!
- Ik ben aangekomen op mijn woonplek tijdens deze stage-periode: een nieuw thuis!
- Bollywood films (m.n. de dance-moves) zijn echt hilarisch!

Als je wil weten hoe je onderstaande kunt bereiken, lees dan vooral verder (op chronologische volgorde):
- Hoe kom je in een pyjama in de zee terecht?
- Hoe kom je met foto in een regionale Indische krant terecht?
- Hoe voelt het om in een Bollywood film te spelen?
- Hoe kom je ’s avonds in een hotel op een denkbeeldige motor terecht?
- Waarom we geen alcohol kregen op 1 december 2012?
- Hoe je van een mug een olifant maakt?
- Hoe mijn eerste dag in het ziekenhuis beviel

Heb ik je al een beetje warm gemaakt? Nou maar dan nu het echte werk! Hopelijk kunnen jullie net zo lachen als dat wij dat gedaan hebben!

Puck (de andere Maastrichtse student) en ik vertrokken donderdagavond met de nachtbus (12uur rijden) naar Alleppey, een stadje dat beroemd is vanwege de backwaters. Het was zowaar een westerse bus: met airco, verstelbare stoelen met zelfs ondersteuning voor je benen, en natuurlijk konden we ondertussen genieten van de echte Bollywood film!
Om 7.00u ‘s morgens komen we dan uiteindelijk aan in het centrum van Alleppey, waar we meteen een riksja naar ons hotel (lees: een eigen huisje + hangmat!!) worden gebracht. Daarna gaan we meteen weer de stad in, om te zien wat voor een mooi hier wel niet te beleven is. Al snel komen we erachter dat dit bar weinig is, dus besluiten we om naar het strand te gaan. Maar dat kan hier niet zomaar! Zoals ik al eerder beschreven heb zijn we namelijk met kleren aan al een bezienswaardigheid: laat staan in een bikini. We besluiten dan ook om bij een kledingzaakje goedkope kleding te kopen met een lange broek en een T-shirt om vervolgens in de plaatselijk bus te springen. Deze brengt ons voor wel 6 rupee (dit is nog geen 0,10 euro) naar het strand enkele km verderop. Hier eten we bij een super leuk restaurantje met nog mooier uitzicht (foto!!) wat. Ook drink ik hier voor het eerst een Lassi gedronken. Dit is een yoghurt/melkdrankje dat met verschillende smaken gedronken kan worden. Echt heel lekker!
Aangezien het ondertussen wel erg warm geworden is, kleden we ons meteen om een duik in zee te nemen. Wanneer we onze net gekochte pakjes uitpakken, zien we dat er ‘sleep wear’ op het etiket staat. Nou, het maakt ons niks uit: we moeten en zullen de zee in! En daar lopen we dan in afschuwelijk lelijke pyjama’s over het strand (foto!!). Maar helaas schrikt zelfs dit de mensen hier niet af, en blijven we een interessante attractie. Maar goed, genoten hebben we in ieder geval!
Eenmaal terug in het hotel, maakt ik goed gebruik van onze hangmat, en frissen we ons op: van zand tussen z’n billen wordt namelijk niemand blij! Puck is echter nog vol van energie en spit de ‘Lonely Planet’(reisgids) door om een vervolg aan onze reis te geven. Cochin heeft haar voorkeur, en nadat ik de bezienswaardigheden heb doorgelezen, ben ik ook overtuigd. De planning wordt als volgt:
- morgen (zaterdag) morgen een kanotocht (wij hoefden niet te peddelen hoor) over de backwaters
- daarna met de plaatselijke bus naar cochin (reisduur: 2 uur)
- En dan in Cochin overnachten en vanaf hier terug naar Manipal (nu nog maar 10 uur reizen)

Voldaan vertrekken we dan ook naar het volgende puntje op het programma: een plaatselijk feest met veel lekker eten en muziek. Het is er heel gezellig, maar na een uurtje of 2 houden we het weer voor gezien. We drinken in een barretje nog een biertje, en daarna gaan we weer lekker met de riksja naar huis, omdat we de volgende morgen vroeg op moeten vanwege de kanotocht.

Eenmaal in het huisje maak ik voor het eerst sinds deze reis kennis met een van mijn mindere vrienden; een spin!!! Aahhh! Hij zit op de badkamer in het hoekje, van waaruit hij ons scherp in de gaten houdt. En dan ineens trekt hij een sprintje (ja met 4 paar benen ben je heeeeel snel) naar zijn holletje in ONS dak! Tjah en laat ik dan net naar de wc moeten…

De volgende morgen is het dan eindelijk zo ver: onze reis over de backwater gaat beginnen. Ik kan er veel woorden aan vuil maken, maar ik zal alleen maar zeggen dat het echt GE-WEL-DIG was! Doordat we zo’n klein bootje hadden zonder moter, bracht onze stuurman ons via de smalste waterwegen naar de mooiste plekjes. Onderweg komen we veel houseboten tegen die je tegen een vergoeding kunt afhuren om zo het leven aan het water ook in de nacht kunt bekijken. (foto!) Ook hebben we hier aan het water gegeten waar we ons eten op een bananenboom-blad voorgeschoteld kregen: zo mooi!
Op de terugweg komen we een kudde eenden (ja, je hoort het goed: eenden!!) tegen die door 2 mannetjes in kano's bij elkaar gehouden worden. Ze worden naar een plek gedreven waar ze de resten van et oogsten van de rijstvelden kunnen opeten. Zo'n bizar beeld!

Eenmaal terug in het hotel komt de eigenaressen enthousiast naar ons toe om te vertellen dat we in de regionale krant – die hier bijna in ieder huishoudens wel te vinden is- staan: met foto en al! Wat er precies bij staat moeten we nog navragen, maar de foto is in ieder geval gemaakt op het plaatselijke eet- en muziekfestijn. Wie verzint dat?!

En dan: op naar Cochin! Wanneer we hier aankomen is het ondertussen al 17.00u. We zetten onze spullen in ons hotel en vertrekken richting de zee met de Chinese visnetten, om hier van de zonsondergang te kunnen genieten. Dit is echt prachtig. Op de foto’s zie je hoe de visnetten uitzien. Ze zijn al erg oud en er is veel mankracht voor nodig om ze naar beneden te krijgen, maar vooral om de vis binnen te halen (minimaal 6 man!).

Daarna lopen we langs de boulevard op zoek naar een eettentje/winkeltjes. Ondertussen komen we echter langs iets wat lijkt op een opname van een film. Aangezien we in de film gezien hebben hoe raar (m.n.) de mannen in Bollywood films dansen, bedenken we ons geen seconde en besluiten we dit eens live te gaan bekijken. Wanneer het ons te lang duurt besluiten we toch maar te gaan winkelen. Hier worden we echter door een man aangesproken met de vraag of we mee willen spelen in zijn speelfilm. Dit lijkt ons natuurlijk helemaal te gek: eerst in e krant nu in de film?! We maken afspraken over wanneer de scene opgenomen wordt en dan gebeurt het uiteindelijk! Op de pier moet Puck met een dikke, zweterig, oude man op een motor zitten, terwijl ze samen een biertje drinken. Ik heb het beter geregeld: mijn partner is namelijk een knappe jonge Indiër die met mij zou gaan flirten en gaan dansen, aangezien we een verliefd stelletje spelen (sorry Kenny!). Natuurlijk heb ik helemaal niet in de gaten dat ‘dé opnames’ begonnen zijn (ik dacht dat die aan het oefenen was), dus voor ik het weet is het weer voorbij. Maar wat heb ik gelachen zeg!

Daarna eten we samen met wat backpackers die we tegengekomen zijn, waarmee we later op de avond op zoek gaan naar een leuk cafétje om een biertje te drinken. Aangezien het de 1ste van de maand is, wordt er nergens alcohol geschonken (regel van de overheid. Waarom deze regel in het leven geroepen is, is ons helaas niet duidelijk geworden. Weet iemand dit? Misschien met een schone lei aan de maand beginnen? Anyway: een biertje zat er voor ons niet in vanavond. Uiteindelijk besluiten we bij het hostel van de andere backpackers een drankje te nuttigen. En alsof we tijdens vandaag nog niet genoeg bizarre dingen hadden meegemaakt, belanden we hier uiteindelijk in een spel met een kokosnoot. Wanneer de muziek stopgezet wordt moet diegene die de kokosnoot vast heeft een opdracht uitvoeren. Aangezien de vrouw naast mij (al wat ouder is en) het spel niet helemaal snapt/niet oplet, pakt ze de kokosnoot niet aan waardoor ik de sigaar ben: en bedankt. Aangezien de vorigen eraf kwamen met een yoga-move en een liedje, maakte ik me niet zo druk. Maar ja, aangezien mijn naam nog steeds Tessa is, had ik wel beter moeten weten! Ik moet doen alsof ik op een motor zit (die natuurlijk geen elektrische start heeft…), waarbij ik erop word gewezen dat de helm die op tafel ligt ook gebruikt mag worden. Daar ga ik dan… Na een paar keer de elektrische start geprobeerd te hebben (die het niet doet), besluit ik van de kickstart gebruik te maken. Gelukkig heb ik dit thuis al vaak geoefend en lukt het me de ‘lucht’scooter te starten. Daarna rijdt ik nog een rondje, en dan neem ik eindelijk weer rustig plaats in kring. Verder komen ng wazige dance-moves, een modeshow, niet te begrijpen moppen en nog veel meer aan bod! Als afsluiting wilt een lokale bewonener voor ons zingen in de verschillende talen die in India gesproken worden. Helamaal leuk lijk me dit. Binnen 1 seconde brengt de man me echter op heeeeel andere gedachten, namelijk wanneer hij het eerste woord uitgesproken heeft! Het is namelijk niet alleen super vals, maar ook het gezicht dat hij erbij trekt (waarbij hj ook zijn ogen sluit) is echt niet om aan te horen/ te zien. Wanneer ik bij zijn derde liedje (in het ‘Engels) ik mijn lach echt bijna niet meer kan inhouden, durf ik achterom te kijken om te zien of ik echt de enige ben: niet dus! De hosteleigenaar heeft het ook in de gaten, en bedankt de man voor zijn aanvulling. De man staat er echter op om nog een liedje voor ons te zingen, zodat we goed kunnen slapen… Halleluja!!

Om 23.15u zien we dat we een smsje van de hoteleigenaar hebben gekregen dat we om 23.00u terug moeten zijn omdat dan de deuren gesloten worden (curfew). We haasten ons terug naar ons hotel, waar we gelukkig nog naar binnen kunnen. Hier maak ik echter kennis met een tweede minder grote vriend van me: ene rode kever van wel 6x3cm die ineens op m’’n arm zit: AAAHHH! Ik sla hem van me af, en wel zo dat hij precies tussen we spullen op het bed beland: goed zo Tessa! (not!). Wanneer ik al mn moed bij elkaar verzamelt heb, pak ik met mijn slipper kledingstuk voor kledingstuk van het bed af… en dan ineens zie ik hem. Ook dit dier trekt een sprintje: dit maar is zijn eindbestemming onder ons bed: heb ik dat! Ik besluit me niet zo aan te stellen en ga lekker in bed liggen totdat ook Puck onder de douche uitkomt en klaar is om te slapen…

Maar dan… Midden in de nacht wordt ik wakker van gekriebel op mn gezicht. Ja je raad het al he: de kever wilde mijn gezicht even wat dichterbij gekijken; PANIEK!!! Ik sla hem weer van me af waardoor hij op het bed belandt. Ook de kever snapt dat het nu oorlog is, en kiest eieren voor zijn geld en gaat er snel vandoor: richting de (wonder boven wonder) nog slapen de Puck. Ik maak haar snel wakker en wijs naar het enorm grote, enge beest dat nu richting mijn kussen rent en, jawel hoor, onder mijn kussen gaat zitten. Puck tilt het kussen op, maar het beest is dan in geen velden of wegen meer te bekennen. Je zult je wel kunnen indenken hoe goed ik die nacht geslapen heb…


De volgende dag huren we een scootertje, waarmee we lekker wat door het stadje heen en weer rijden. Ook vinden we leuke winkeltjes, waar we veel leuke dingetjes gekocht hebben! ’s Avonds gaan we nogmaals naar het stand, waar we weer van de zonsondergang genieten. Helaas is het daarna weer tijd om naar huis te gaan!

Om 7.15u komen we met de nachtbus aan in Manipal: mijn huidige thuisbasis. Om 8.30u wordt ik voor het eerst in het ziekenhuis verwacht. Ik begin op de echokamer. Voor ik het weet staan er mensen in de kamer: 1 arts, een plaatselijke co-assistent, 2 zusters in opleiding en iemand die de administratie regelt. Niemand kijkt me aan, dus een moment om me voor te stellen zie ik niet, waar voor ik het weet wordt ook al de eerste patiënt binnengeroepen. Nog voor het onderzoek afgerond is komt echter ook al de tweede patiënt binnenlopen die langs de andere patiënt moet lopen, om zich vervolgens achter het gordijn om te kleden (dit allemaal terwijl de andere patiënt het onderzoek ondergaat: privacy?? Gelukkig komt, nadat de 2 patiënten ‘geholpen’ zijn, een nieuwe arts waaraan ik me voorstel en vragen mag stellen. De rest van de morgen verloopt dan ook voorspoedig, echter wel nog steeds met meestal 2 patiënten in de behandelruimte…

’s Middags besluit ik nog wat administratieve dingen te regelen: vandaag trek ik namelijk in in het hostel op de campus van de universiteit. Ook moet ik nog internet regelen. Hoewel het verhaal al erg lang is wil ik jullie niet onthouden hoe bureaucratisch dit land is, vandaar hier de procedure voor het aanvragen van internet…
Ik loop naar het mannetje in de bibliotheek die dit blijkt te regelen, maar die maakt me al snel duidelijk dat dit niet mogelijk is: ik moet eerst een blaadje in een ander gebouw van de universiteit halen. Eenmaal daar aangekomen vul ik dit formulier in, wat vervolgens weer naar een andere balie moet om daar een rekening voor te maken. En ja, deze rekening (van nog geen 7 euro…) kun je natuurlijk niet zomaar aan de balie betalen: nee, daarvoor moet je met dat brief naar de bank. En dan niet zomaar een bank, maar de bank die zij prefereren. Trots kom ik met het bewijs van betaling bij het mannetje in de bieb aan. Maar ook nu is hij nog niet tevreden… Dit bewijs moet ik namelijk weer bij dat andere gebouw in gaan leveren, zodat ik weeeeeeeer een ander blaadje krijg. Gefrustreerd loop ik weer naar dit gebouw waar ik uiteindelijk dit briefje krijg en dan eindelijk het mannetje in de bieb tevreden kan stellen. Het goede nieuws is echter dat ik internet heb! Joehoee!

Al met al heb ik dus een super te gek weekend gehad en heb ik alweer veel meegemaakt hier. Ook ben ik langzaam al een beetje gewend aan de cultuur en de rare hoofdbewegingen die de mensen hier maken om te laten merken dat ze naar je luisteren! Ook ben ik erg blij met mn nieuwe kamertje met airco!

Veel liefs en tot gauw!
Tessa


Oh ja: hoe mensen van een mug een olifant kunnen maken, ben ik nog niet achter. Wordt soms namelijk gek van de muggen hier, dus als iemand me deze truc kan leren: graag!