Stage in Karkala en Udupi

Hallo allemaal!

Vorige week ben ik tot en met vrijdag in Karkala geweest, een klein plaatsje hier in de buurt. Het was een hele belevenis! Het was een klein ziekenhuis met alleen een gynaecologische, oftalmologische (oogheelkunde) en een kinderafdeling. Per dag werden er ongeveer 100 patiënten gezien in het hele ziekenhuis. Veel was er dan ook niet te beleven. Aangezien ik echter in het ernaast liggende hostel zou verblijven was het in ieder geval mogelijk om de morgenronde en de avondronde over de afdelingen mee te lopen. Dit heb ik dan ook gedaan. Ook zo ik ’s avonds gebeld kunnen worden wanneer er een bevalling plaats zou vinden. Spannend!

Aangezien ik mijn hoogtepunten met jullie deel, zal ik mijn baaldag met jullie delen. Daar komt ie dan he (je mag het ook overslaan hoor!!). Dinsdag was mijn eerste lange dag in Karkala. Eerst zou ik met de ronde van 8.30 meelopen. Helaas begrepen ze het meelopen hier wel erg letterlijk: ik liep er maar wat achteraan zonder ook maar enige uitleg te krijgen over waarom de patiënt in het ziekenhuis lag. Laat staan dat er ruimte was om naar het beleid te vragen of enigszins vragen te stellen. Aangezien er nog niks op de poli te doen was heb ik daarna even gestudeerd om vervolgens om 11.00u naar het onderwijs te gaan dat vervolgens pas om 12.00u begon. En om het nog erger te maken ging het over de anam’nese voering (vraagverheldering) van een gynaecologisch consult in India: geloof me dat is heel anders dan een anam’nese in Nederland! Toen dat eenmaal klaar was besloot ik te gaan lunchen. Aangezien de andere studenten er niet waren ging ik gewoon een aan tafeltje zitten. De 1e student die binnenkwam was natuurlijk het meest verlegen van allemaal en durfde net ‘hi’ tegen me te zeggen (dat terwijl ik de dag ervoor samen met alle studenten in hetzelfde restaurantje gegeten had…). Hij ging dus aan een andere tafeltje zitten. De studenten die na hem kwamen volgden natuurlijk, dus ik zal helemaal in m’n uppie. Nu is dat echt niet zo erg, maar op deze dag kon ik dat echt niet gebruiken.
Tot zover kon ik mezelf nog wel oppeppen: ‘Kop op Tessa, het is en blijft India: relax, je kunt het toch niet veranderen! Dus ik ging even naar m’n kamer om in m’n spannende boek verder te lezen. Om 14.30u ging ik weer naar het ziekenhuis om op de poli mee te kijken. Je raad het al, de Sir kwam pas om 15.15u aankakken. Hij negeerde me gewoon en ging de consultkamer in. Nou ja dan volg ik maar he?! Ik vraag netjes of ik bij hem kan zitten maar hij laat me niet eens uitpraten wijst naar een krukje achter hem. Dat zal dan wel een ‘ja’ zijn? Ik besluit er te gaan zitten in afwachting hoe het verder zal gaan. Hij roept de patiënten snel na elkaar binnen zonder ook maar enige uitleg te geven: ik weet niet waarvoor de patiënten komen, wat hij vraagt of wat de behandeling is. Ik besluit dat ik het zo wel welletjes vind, en stap op hem af zodra de patiënt de kamer verlaten heeft. ‘Sir, since there seems to be no time for expl….’’ Yeah yeah, gogo’’ en hij wijst naar de deur. ‘’explanation, I go to class.’’ Ik loop ontzettend kwaad de kamer uit. Wat voor idioot meent hij wel niet te zijn om zo tegen mij te doen? Ik zet me in door in Karkala te slapen (terwijl er echt he-le-maal) niks te beleven is, en dan krijg je dit ervoor terug. Bah! Ik besluit toch nog naar de class te gaan, maar als ik hier binnen wil lopen, blijkt deze do goed als afgelopen te zijn: juist ja, die ene keer dat ik later bent, begint de class wel optijd. Ik ben er helemaal klaar mee: ik wil gewoon even weg van alles: het ziekenhuis, India, de gemene Sir… Dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan in India. Overal waar ik loop, word ik nagekeken. Uiteindelijk vind ik een plekje onder een boom op een muurtje. Zo kan ik even verdrietig zijn zonder mensen om me heen. Jeetje wat een rotdag. Maar alsof het nóg niet erg genoeg is komen 2 boze lokale mensen op mij af ‘…. Fire…’ zeggen ze boos tegen mij en ze maken een beweging dat ik weg moet gaan. Ik maak hen zo goed en kwaad als mogelijk duidelijk dat ik de boom niet in brand ga steken (zie ik er echt zo uit?!?), maar ze worden alleen maar bozer. Ik besluit m’n spullen te pakken om vervolgens maar weer naar het ziekenhuis te lopen… Ik pak vervolgens mijn laatste beetje moed samen om de ronde van 16.15u mee te lopen. Wonder boven wonder wordt deze geleid door een aardige Madam die me niet alleen de reden van opname zegt, maar zelfs uitlegt geeft waarom een bepaald beleid is gestart: een wonder is geschied! Daarna vragen de andere co-assistenten me mee om te eten vanavond: dat wil ik wel! Ik denk: hehe, het tij is gekeerd! Om 21.15u verga ik echter bijna van de honger en besluit de co-ass’s een berichtje te sturen wanneer ze willen gaan. Ik word gelijk daarna teruggebeld: ze zijn me vergeten te bellen… Nu heb ik het echt niet meer: kan er nog meer mis gaan op 1 dag?! Ze vindt het wel heel erg en neemt eten voor me mee. Ik eet snel op zodat ik lekker naar bed kan om de dag erna weer vol goede moed weer te beginnen… Ik mag dit toch met rust een mega rot-dag noemen he!
De dagen erna gaat het echter prima: de Sir’s en Madam’s leggen me dingen uit, ik lunch ’s middags samen met de studenten en ’s avonds eet ik samen met de andere co-assistenten. Ik word zelfs uitgenodigd om stiekem op een kamer plaatselijke ananaswijn te drinken alcohol is er verboden…). Als ik de deur van de kamer opendoe, ben ik geheel verbaast: daar zitten de andere co-assistenten dan met een waterpijp op de gronden 2 flessen wijn. Dat had ik even niet verwacht. Terwijl ik aan m’n eerste glaasje bezig ben wordt er gebeld: een spoedkeizersnede. De andere co drinkt zn glas in een teug leeg: ik bedank ze vriendelijk maar zeg dat ik dat even niet ga doen voor ik hier voor het eerst een keizersnede ga zien! We lopen naar de OK waar vervolgens een meisje geboren wordt. Bizar wordt het als ik daarna door de Madam (diegene die de keizersnede uitgevoerd heeft) meegenomen wordt naar haar kamer (het is ondertussen 0.30u), waar ze mij in een stoel zet en vraagt of ik wat wil eten of drinken: uhh nee bedankt, het is midden in de nacht man! Als ze me daarna ook nog om feedback over haar operatiekunsten vraagt, begint ik me serieus af te vragen hoeveel annanaswijn zij wel al niet achter de kiezen heeft! Het eerste beste moment om weg te komen, gebruik ik. Zo dat hebben we dan ook weer overleefd! Boven hebben de co-assisstenten een nieuwe fles wijn open getrokken en de waterpijp op nieuw aangemaakt. Om 1.30u vind ik het echt wel welletjes geweest: good night! Aangezien zij elke morgen om 7.00u beginnen vraag ik mij af hoe zij dit vredesnaam volhouden, maar goed!

Aangezien er ‘helaas’ geen bus naar Karkala reed op zaterdag, had ik zaterdag lekker vrij. Ik leerde een nieuwe Nederlandse studente kennen waar ik mee naar een geheim strand een uurtje verderop ben geweest. Eindelijk konden we een zonder nagestaard te worden in onze bikini zonnen en zwemmen in de ontzettend warme zee: heerlijk gewoon! Wel waren er verderop vissers. Hier hebben we ook een kijkje genomen: erg leuk om te zien hoe het vissen er hier aan toe gaat.

Deze week ben ik in Udupi, de grootste stad hier in de buurt, ingedeeld om een weekje gynaecologie mee te lopen. ’s Morgens word ik met een echte ouderwetse gele schoolbus naar het ziekenhuis gebracht. Ook hier weten ze natuurlijk niet van mijn komst, noch waar ik me moet melden. Na een uur kan heb ik alles al (ja tegenwoordig vind ik dit al een hele prestatie)geregeld: ik mag zelf weten wat ik hier uit ga voeren. De operatiekamers, de bevallingsruimte, lessen volgens of op de poli meelopen. Dit heb ik deze week dan ook gedaan. De Sir en Madams zijn hier uitzonderlijk aardig: op de OK en op de poli krijg ik daadwerkelijk uitleg over het hoe en wat (ik moet er natuurlijk wel om vragen, maar dat neem ik op de koop toe) en de classes zijn erg leerzaam. Ook is er de mogelijkheid om veel keizersneden en andere operaties te zien, waar ik dan ook gebruik van maak. En als hoogtepunt mag ik op dag 2 live getuige zijn bij een bevallen. Aangezien iedereen de patiënt negeert - terwijl ze het duidelijk heel moeilijk heeft - en alleen maar puur zijn werk doet, besluit ik naast haar te gaan zitten, haar hand vast te houden en met haar te praten. Ik had zo met haar te doen! Ook krijgen we veel uitleg van de Sir. Wanneer de mevrouw echter begint te kreunen tijdens zijn uitleg, zegt hij: ‘Sssstttt!!’’ en slaat haar vervolgens zachtjes op het hoofd. What the fuck!! Is hij helemaal gek geworden. Wanneer de patiënt vervolgens op het verkeerde moment pers, krijgt ze er nog een paar tikken op het hoofd bij. Dat geloof je toch niet! Uiteindelijk bevalt ze van een mooi jongen. Wat een schatje! De volgende morgen ga ik nog even bij haar langs: zowel met haar als haar baby gaat het goed. Yes!

Ondertussen zit mijn 4e week van mijn stage er al bijna op: ik kan het bijna niet geloven. Nog maar 3 weekendjes in India en dan kom ik alweer naar huis. Ik merk ook wel dat ik er al een aantal weken op het zitten aangezien ik al gewend ben geraakt aan het uitvallen van de elektriciteit, de heerlijke temperatuur, het toeterende verkeer, de choas (werkelijk OVERAL), het engelengeduld dat je hier moet hebben (dit is wel een goed les voor mij :-) ), de grote insecten, de blubberbuiken die door de sari zonder schaamte aan het zonlicht worden blootgesteld, het vuilnis dat overal en nergens ligt, en ga zo maar door. Hoe heerlijk moet het zijn om weer in Nederland terug te komen.

Vrijdagavond vertrek ik zoals gepland naar Hampi om maandagmorgen terug te komen en meteen naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig zit ik dan weer in Manipal waardoor ik ’s middags even bij kan slapen!

Veel liefs allemaal!

Tessa


Ps: mijn SD kaartje heeft alle foto’s helaas verwijderd, vandaar de weinige foto’s… Hopen dat dat in NL opgelost kan worden!!