Dank je wel Manipal, voor alles!

Lieve supporters!

Mijn laatste dagje in Manipal is alweer aangebroken. Morgen word ik met de taxi naar het vliegveld in Mangalore gebracht. Vervolgens vlieg ik naar Mumbai, waar ik helaas 9 uur moet wachten op mijn vlucht naar HUIS. Maar dat heb ik er zeker voor over. Als alles goed gaat komt ik om 7.10u op schiphol aan. Stephanie komt me dan tegenmoet gereisd, zodat ik het laatste gedeelte van mijn reis met haar samen kan doen: dank je wel Steffie!

Vorige week zaterdag was er een nationale feestdag in India: Republic day. Aangezien zo goed als iedereen vrij had, besloot ik me bij de meerderheid aan te sluiten en ook een dagje vrij te nemen. Op het grote grasveld werd een demonstratie gegeven. Er stonden allemaal groepjes studenten (met ieder een eigen leid(st)er) die elk een studierichting vertegenwoordigden. Ook werd er door geschminkte (!!) verpleegsters een dans opgevoerd. Leuk om mee te maken!
Daarna waren we wel aan wat verkoeling toe: op naar het zwembad! En ja het blijft India he: het zwembad is tussen 12.00-15.00u gesloten. Dat verzin je toch niet?! Juist dan is de behoefte aan verkoeling het grootst aangezien het dan in de schaduw 35 graden is! We besluiten gewoon te blijven liggen/zwemmen en dan zullen we wel zien wat er gebeurt: niks om precies te zijn. Dat is dan weer een meevaller! De rest van de dag relaxen we nog wat en eten we samen en gaan we uit! Voor sommigen is het de eerste keer disco in India, dus die kijken hun ogen uit! Ook ik lig meerdere malen dubbel van het lachen door de gekke dance-moves van de Indiers. We hebben een té gekke avond, totdat de muziek om 23.45u uitgaat… Bijna vergeten dat ze in India de ‘discotheek’ zo vroeg sluiten… Dan maar naar bed!
Zondag zijn we naar het geheime strand in Malpe gegaan: heerlijk. We hebben ons goed vermaakt met onze spannende boeken en een tennisballetje: voor lummelen ben je nooit te oud, toch? Aangezien we allemaal (ondanks het insmeren) nogal rood beginnen te zien, besluiten we om om 14.00u maar richting huis te gaan. Eenmaal thuis zie ik hoe rood ik ben: halleluja een tomaat is er niks bij… Ik smeer me meerdere malen in met after sun, maar het kwaad is al geschied! Het gevolg is dat ik 3 dagen elke stap voel die ik zet. Maar ja, hoe gaat het gezegde ook weer: wie zijn kont brandt, moet op de blaren zitten?!?
’s Avonds eten we weer met z’n allen. Er zijn 3 nieuwe studenten aangekomen (co-schap oogheelkunde) dus ons groepje wordt uitgebreid: hoe meer zielen hoe meer vreugd!

Maandag begint mijn laatste dagje in het ziekenhuis. Eigenlijk gaat alles als vanouds. Ik besef me nu pas dat ik al erg gewend ben aan de Indiase werksfeer en dat ik mijn weg goed kan vinden in het ziekenhuis, dat in tegenstelling tot mijn eerste dagje in het ziekenhuis. Ik loop nu eerst naar een bord waarop staat wanneer, waar en welke lessen er zijn, om vervolgens naar de gewenste afdeling/OK/poli te gaan. Op de OK weet ik nu de kantine te vinden, waar ik zo nu en dan een zoetigheidje haal: lekker! Bovendien weet ik welke PG’s en Madam’s/Sir’s aardig zijn en welke niet, en elke uitleg geven/je iets zelf laten doen en welke niet. Toppie!

Woensdagmorgen kan ik mijn beoordeling al ophalen: alles een goed en een voldoende (voor patiëntenverslagen die ik niet gemaakt heb… Thanks!!): gehaald dus! Wanneer ik tegen mijn beoordelaar zeg: ‘’See you in de afternoon, madam.’’, zegt ze verbaast: ‘’If you want to…’’ Conclusie: ik word niet meer in het ziekenhuis verwacht. Ik besluit toch s middags te gaan om zo mijn coschap af te sluiten. Als ik echter mijn beoordelaar een kaart wil geven als bedankje (iets wat ze heeeeel vreemd vindt…), neemt ze me mee naar haar kamer om het co-schap nog even door te spreken. Ze biedt me dan aan om donderdag mee te kijken bij de examens. Aangezien die er anders aan toe gaan dan in NL, doe ik dit. De studenten, 3e jaars, moeten allemaal tegelijk echte patiënten onderzoeken (die hiervoor een vergoeding krijgen) en deze vervolgens presenteren aan 2 professoren die vervolgens ALLES mogen vragen wat ook maar enigszins een aanknopingspunt heeft met de presentatie van de patiënt. Er wordt niet alleen gevraagd naar de behandeling, maar ook naar het soort chemo en de bijwerkingen daarvan en de dosis (iets wat we in Nederland niet eens in jaar 6 hoeven te weten…). Ook staat er een bak met instrumenten en medicijnen erin, waarvan de student moet kunnen vertellen wanneer en waarvoor het gebruikt wordt en wat de complicaties zijn, of wat de bijwerkingen zijn. Ongelooflijk! Maar dan wordt het nog moeilijker. Op sterk water staan allerlei pathologische organen, foetussen, baarmoeders, eierstokken, placenta’s. De student moet kunnen vertellen hoe het ziektebeeld heet, hoe de patiënt zich presenteert, en hoe dat je het vervolgens behandeld. Aangezien van één preparaat de professoren geen idee hebben wat het is, kun je de moeilijkheid hiervan wel indenken. Misschien denk je dat het normaal is dat iedere arts dit moet weten, maar daar ben ik het niet mee eens. Als je geen gynaecoloog wordt, wat is dan de meerwaarde van het in detail weten hoe een gynaecologische operatie uitgevoerd moet worden. Of van de precieze dosis van de radiotherapie of chemo die gegeven moet worden? Ze kunnen naar mijn mening beter meer investeren in het verbeteren van de communicatie met de patiënt, aangezien ik hier weinig artsen heb gezien die ik aan mijn bed zou hebben willen staan. Maar al met al ben ik blij dat ik ook dit mee heb mogen maken.

Tijdens de toets bedacht ik me dat ik veel instrumenten helemaal niet kende, omdat ik helemaal niet naar minor OT (OK) ben geweest! Vrijdag besluit ik ’s morgens naar het ziekenhuis te gaan, om hier ook nog even een kijkje te nemen. Aangezien er echter geen patiënten zijn, besluit ik dat het goed is zo. Ik ga naar mijn kamertje waar ik mijn tas voor Goa inpak, maar ook tegelijkertijd mijn koffer om terug naar huis te gaan!

Vrijdagmiddag gaan we met de trein naar Goa. Het is een rit van slechts 3,5 uur zonder vertraging: helemaal top. Om 20.00u komen we in ons hutje OP het stand aan, waar we de zee gewoon kunnen horen. We eten lekker aan het strand, waarna we ook nog een drankje nuttigen: heerlijk. Niet gedacht dat India ook zo mooi kon zijn. Dit is echt genieten de volgende dagen liggen we dan ook vooral aan het strand, zwemmen we in de zee, genieten we van de zonsondergang, leggen we een kaartje, drinken lekkere drankjes, dineren we op het strand, en genieten we van het ruisen van de zee bij het slapen gaan. Een paradijs toch! Ook is er nog wat tijd om te shoppen om de laatste souvenirtjes mee te nemen! Wat hebben we genoten!

Ondertussen is het alweer maandag en typ ik dit laatste verslag. Ik ben zo ongelooflijk blij dat ik deze uitdaging in dit extreme land (in werkelijk alle opzichten) mee heb mogen maken. Ik was natuurlijk al het een en ander gewend maar in Italië waren we met een groep, in Zweden kreeg in na 3 weken gezelschap van een goede vriendin van me, maar hier in India was het echt ‘Me, Myself and I’.
Thuis is het allemaal zo gemakkelijk: leuk huisje met een super lieve vriend, (schoon)ouders die me steunen in alles wat ik doe, geweldige vriend(inn)en die me ook nu ik ver weg zit niet vergeten, buren die me berichtjes sturen, m’n peettante die altijd voor me klaarstaat, een gezellig trampolinespringteam… Geen wonder dat het leven me daar goed afgaat. Hier moest ik dat nog maar eens zien.

Nu ik deze ervaring opgedaan heb – en er onwijs van genoten heb – kan ik oprecht zeggen dat ik trots op mijzelf ben. Niet alleen omdat ik dit avontuur aangedurfd heb, maar ook dat ik er zo van genoten heb, ookal was dat soms niet even gemakkelijk. Ik heb veel over de cultuur van India geleerd, en de mooie natuur mogen bewonderen. Ik weet zeker dat mij dit niet gelukt was zonder de steun van thuis. Hoe ver weg het ook is, het geeft mij zo’n fijn gevoel wetende dat jullie er voor mij zijn. Bedankt allemaal! Ik kijk er naar uit om jullie weer te zien! Niet alleen heb ik door deze ervaring een andere cultuur leren kennen, maar ook ken ik mezelf nu beter dan ooit.

Veel liefs,
Tessa